Komuniści historycznie potępiają i sprzeciwiają się wszelkim wojnom między imperializmami, które stanowią najwyższy punkt degeneracji kapitalistycznego świata.
W imperializmie wojny między państwami burżuazyjnymi mają tylko jednego przegranego – międzynarodowy proletariat.
Komuniści nie wzywają robotników do opowiedzenia się za zwycięstwem jednego lub drugiego imperialistycznego frontu, bo oba są równie reakcyjne, jak i antyproletariackie. Zawsze czekali i pracowali na rzecz wojny klasy robotniczej o komunizm.
Jednak dla wszystkich partii burżuazyjnych i fałszywych komunistów poddanie się którejkolwiek ze stron jest nie do odparcia, żadnej nie udaje się wznieść ponad ogromną walkę.
Tylko ci, którzy stawiają się całkowicie po stronie proletariuszy – którzy nie mają ojczyzny ani flagi, ponieważ wszystkie ojczyzny i wszystkie flagi narodowe są przeciwko nim – mogą być przeciwko każdej ze stron w wojnie.
Rozwiązaniem trwających wojen imperialistycznych jest: bycie przeciwko ukraińskiej i rosyjskiej burżuazji; bycie przeciwko izraelskiej i palestyńskiej burżuazji. Na poziomie praktycznym oznacza to bycie w każdym kraju przeciwko własnej burżuazji.
Śmiercionośna machina wojenna nie jest zatrzymywana przez apelowanie o pokój, ale przez walkę proletariatu z własną klasą rządzącą. Oznacza to odrzucenie „obrony ojczyzny”, działania na rzecz rozszerzanie prowadzenia strajków z miast na armię, zjednoczenie w walce proletariuszy cywilnych i mundurowych, skierowanie broni: nie przeciwko proletariuszom innego kraju, ale przeciwko ich własnemu burżuazyjnemu reżimowi. Podobnie jak w Rosji w Czerwonym Październiku 1917 r.: nie przeciwko niemieckim proletariuszom, ale przeciwko burżuazyjnemu rządowi Petersburga i carowi.
Trzeba pamiętać, że bezpośrednie skutki odcięcia rosyjskiego gazu i zakłócenia dostaw żywności spowodowały koszty szacowane w zeszłym roku przez Stowarzyszenie Niemieckich Izb Przemysłowo-Handlowych (DIHK) na 100-160 miliardów euro, czyli około 2000 euro na mieszkańca.
Nawet w obliczu armii okupacyjnej walka, którą należy prowadzić, jest walką klasową, walką strajkową w obronie płac i warunków życia, aż po bunt społeczny, apelowaniem do cywilnych i umundurowanych proletariuszy armii okupacyjnej, zmuszonych do pełnienia funkcji policyjnych, do buntu przeciwko ich burżuazyjnemu reżimowi i do solidarności z proletariacką rewoltą okupowanego kraju. Można to zrobić tylko poprzez odrzucenie wezwań partii burżuazyjnych do walki o „wypędzenie najeźdźcy” i ich typowych niesławnych metod terrorystycznych, które sieją śmierć wśród proletariuszy okupowanego kraju, zarówno cywilnych, jak i mundurowych.
O zjednoczenie rosyjskich i ukraińskich proletariuszy! O zjednoczenie izraelskich i palestyńskich proletariuszy! Przeciwko ich własnym narodowym burżuazjom! Za proletariackim defetyzmem wobec imperialistycznej wojny!
Międzynarodowa Partia Komunistyczna
3 kwietnia 2024 r.
Na ich Facebookowej witrynie ( https://www.facebook.com/internationalcommunistparty ) kliknąłem w przycisk „Interested” w ich informacji o tym, że tekst „Imperialistyczne starcie ostatnim aktem kryzysu Kapitału” będzie przedmiotem dyskusji na konferencji organizowanej przez nich za niecałe 2 tygodnie ( https://www.facebook.com/events/975712083970612/ ). Ponieważ 19.04.2024 nie będę fizycznie we Florencji, a mój słuchowy i mówiony włoski nie pozwoli mi skorzystać z tej ich oferty (La conferenza potrà essere seguita anche su Google Meet: per il link scrivere a icparty@interncommparty.org), wypełniając „Thanks for your response! Here are a few things you can do before you go:” wpisałem w pierwszym z trzech kroków adres https://smp.edu.pl/icp-imperialistyczne-starcie-ostatnim-aktem-kryzysu-kapitalu/ z myślą o tym, że możemy im tutaj podpowiedzieć coś wartościowego z punktu widzenia tej ich, a w gruncie rzeczy – naszej wspólnej, konferencji. Osobiście zwróciłbym uwagę na następujące kwestie.
/…/ Komuniści nie wzywają robotników do opowiedzenia się za zwycięstwem jednego lub drugiego imperialistycznego frontu, bo oba są równie reakcyjne, jak i antyproletariackie. Zawsze czekali i pracowali na rzecz wojny klasy robotniczej o komunizm. /…/
Całe nieszczęście w tym, że nawet dla robotników jedne z obecnie aktywnych imperializmów są mniej, a drugie bardziej atrakcyjne. Ma to znaczenie zwłaszcza obecnie, gdy widmo komunizmu krąży po świecie w nader mglistych zarysach i nie stanowi tym samym realnej opcji do wyboru.
/…/ Rozwiązaniem trwających wojen imperialistycznych jest: bycie przeciwko ukraińskiej i rosyjskiej burżuazji; bycie przeciwko izraelskiej i palestyńskiej burżuazji. /…/
Wiem, wprowadzenia takie, jak niniejszym omawiane, muszą operować skrótami. Pominięcie jednak w tym momencie zwłaszcza uwikłanego w to wszystko po uszy imperializmu amerykańskiego jest niedopuszczalne.
/…/ Śmiercionośna machina wojenna nie jest zatrzymywana przez apelowanie o pokój, ale przez walkę proletariatu z własną klasą rządzącą. /…/
Podobnie jak w Rosji w Czerwonym Październiku 1917 r.: nie przeciwko niemieckim proletariuszom, ale przeciwko burżuazyjnemu rządowi Petersburga i carowi. /…/
Sugerowanie takowego podobieństwa nie będzie do końca użyteczne, kiedy pominie się w nim mającą po 1917 roku wymuszoną na proletariacie rosyjskim walkę z obcą interwencją, a więc także walkę z wcielonym do interweniujących armii proletariuszem niemieckim, proletariuszem angielskim, francuskim, itd., o nadwiślańskim proletariuszu polskim z sierpnia 1920 roku nie zapominając. Jak dzisiaj ICP widzi konkretnie możliwości uniknięcia rozwoju tak niekorzystnego procesu, jak w niezbędnych po temu szczegółach widzi możliwości równoczesnej walki proletariatu każdego państwa imperialistycznego z własną klasą rządzącą?
Tak trzymnać!
1