Społeczeństwa podzielone na klasy – społeczeństwo niewolnicze, feudalizm, kapitalizm, które następują po sobie aż do dnia dzisiejszego po znacznie dłuższej historycznej epoce prymitywnego komunizmu – były nieuniknionymi stanami w przemijającej historii ludzkości, które, umożliwiając rozwój sił wytwórczych, wyalienowały i tymczasowo uśmierciły społeczny instynkt ludzkości do jednoczenia się i wspólnej pracy, aby zapewnić szczęśliwe przetrwanie i poprawę gatunku.
Kobiety, które cieszyły się najwyższym szacunkiem w przedklasowych społeczeństwach komunistycznych, zostały zniewolone w patriarchalnym porządku ustanowionym wraz z rozwojem własności prywatnej, rodziny i państwa.
Podczas gdy rozwój produkcji przemysłowej, tj. kapitalizm, częściowo poprawił sytuację kobiet, nie pozwolił na ich emancypację z patriarchatu, ponieważ patriarchat jest nierozerwalnie związany z własnością prywatną: tak długo, jak istnieje bogactwo, które ma być przekazywane w spadku lub na rynku siły roboczej, patriarchat nie może zostać wyeliminowany.
Kiedy koła zębate kapitalistycznej machiny zaczęły się obracać, proletariackie kobiety, które były miażdżone przez wieki w starożytnych społeczeństwach, otrzymały fałszywą emancypację pracy najemnej, czyli dodanie nowego warunku wyzysku: stania się proletariuszką.
Emancypacja kobiet zbiega się częściowo z osiągnięciami rewolucji burżuazyjnej, a mianowicie pracą najemną i równymi prawami obywatelskimi, a także z żądaniami klasy proletariackiej, takimi jak skrócenie dnia pracy. Pozostaje ona jednak niekompletna bez zniesienia pracy domowej poprzez przekształcenie jej w bezpłatne usługi publiczne (np. system żywienia zbiorowego i pralnie zbiorowe); uznania znaczenia macierzyństwa dla reprodukcji gatunku poprzez zwolnienie z konieczności pracy, dostępność żłobków i przedszkoli; oraz prawa do pełnego wyboru reprodukcyjnego.
Walka o te cele zaczyna się od walki klasy robotniczej przeciwko kapitalistycznemu wyzyskowi – o znaczące podwyżki płac, przeciwko zwolnieniom, o pełne wynagrodzenia dla bezrobotnych, o skrócenie dnia pracy i życia zawodowego (obniżenie wieku emerytalnego) – i kończy się dopiero wraz ze zniesieniem kapitalizmu, ponieważ zaspokojenie potrzeb pracowników jest niezgodne z prawem zysku!
Ze względu na zysk – który burżuazyjni politycy nazywają „dobrem kraju” lub „dobrem narodu”, w zależności od tego, czy są po lewej, czy po prawej stronie – kapitalizm zagraża obecnie przetrwaniu gatunku ludzkiego. Niezliczone rzesze robotników umierają w pracy każdego dnia, podczas gdy imperialistyczna wojna, w której proletariusze są wysyłani na rzeź za narodowymi flagami w interesie ich burżuazji, nieuchronnie zmierza w kierunku wojny światowej.
Podczas gdy pojawienie się rolnictwa, które było ekonomiczną podstawą klasowego podziału społeczeństwa, własności prywatnej i rodziny oraz ustanowienia patriarchatu, oznaczało koniec prymitywnego komunizmu, rozwój przemysłu w łonie kapitalizmu, z jego przytłaczającym postępem historycznym, czyni współczesny komunizm ponownie możliwym: społeczeństwo ma teraz wszystkie materialne środki dla prawdziwego dobrobytu wszystkich swoich członków, ale nie może produkować, aby zaspokoić ludzkie potrzeby, ponieważ podlega ekonomicznym prawom kapitału, bronionym przez burżuazyjne państwo i jego machinę polityczną.
Tylko międzynarodowa rewolucja klasy robotniczej, zorganizowanej w silne związki klasowe i kierowanej przez autentyczną partię komunistyczną, może obalić burżuazyjne reżimy polityczne, które uniemożliwiają to historyczne przejście, które trzymają ludzkość przykutą do historycznego więzienia społeczeństwa wynajętego przez indywidualny i rodzinny egoizm, społeczeństwa rozdartego przez etniczną, ksenofobiczną i religijną nienawiść, której filarem i niezbędnym produktem jest ucisk kobiet.
Tylko w społeczeństwie wyzwolonym z ostatniej formy niewolnictwa, jaką jest praca najemna, patriarchat zostanie obumarty, a ostateczny cios zostanie zadany już konającej rodzinie, opartej na monogamicznym małżeństwie. Kobiety powrócą do centrum rozważań społecznych, a ludzkość pogodzi się ze swoim naturalnym instynktem życia społecznego, z tęsknotą za komunizmem.
[Międzynarodowa Partia Komunistyczna]
Międzynarodowy Dzień Kobiet Pracujących, 8 marca 2024 r.