Słowa socjalizm i komunizm mają to samo znaczenie. Wskazują one na stan społeczeństwa, w którym bogactwo społeczności: ziemia i środki produkcji, dystrybucji i transportu są wspólne, a produkcja ma na celu użyteczność, a nie zysk.
Socjalizm jest ideałem, do którego dążymy, więc naturalne jest, że o tym przyszłym społeczeństwie powinny istnieć pewne różnice zdań. Ponieważ żyjemy w kapitalizmie naturalne jest, że wyobrażenia wielu ludzi na temat socjalizmu powinny być zabarwione ich doświadczeniami z życia w obecnym systemie. Nie możemy być zaskoczeni, że niektórym, którzy uznają obecny system za zły, brakuje wyobraźni, by zdać sobie sprawę z możliwości zniesienia wszystkich instytucji społeczeństwa kapitalistycznego. Niemniej jednak nie może być żadnej realnej korzyści w zatrzymaniu się w połowie drogi do socjalizmu. Połączenie socjalizmu i kapitalizmu spowodowałoby wszelkiego rodzaju niesprawiedliwość, trudności i marnotrawstwo. Ci, którzy cierpieliby z powodu anomalii, nieustannie walczyliby o powrót do starego systemu.
Pełny i całkowity socjalizm pociąga za sobą całkowite zniesienie pieniądza, kupna i sprzedaży oraz systemu płac.
Oznacza to, że społeczność musi postawić sobie za zadanie dostarczanie raczej więcej wszystkich rzeczy, niż ludzie mogą wykorzystać, których ludzie potrzebują i pragną, oraz dostarczanie ich wtedy, gdy ludzie ich potrzebują.
Każdy system, w którym zachowany jest system kupna i sprzedaży, oznacza zatrudnienie ogromnej części populacji w nieproduktywnej pracy. Pozostawia on produktywną pracę do wykonania przez jedną część ludzi, podczas gdy druga część poświęca swoją energię na utrzymywanie sklepów, bankowości, tworzenie reklam i wszystkich innych dziedzin handlu, które w rzeczywistości zatrudniają obecnie ponad dwie trzecie pracującej ludności.
Biorąc pod uwagę system pieniężny, system płac jest nieunikniony. Jeśli rzeczy potrzebne i pożądane są dostępne tylko za opłatą, ci, którzy wykonują pracę, muszą otrzymać wynagrodzenie, aby mogli uzyskać środki do życia. System płac pociąga za sobą takie instytucje jak: emerytura, ubezpieczenie chorobowe i na okoliczność wypadków, zasiłek na okoliczność bezrobocia oraz renty wdowie czy prawo ubogich [Poor Law], a prawdopodobnie także prawo ubogich [Poor Law]. Wiąże się to z dużą liczbą ludzi odciągniętych od produktywnej pracy do wykonywania pracy czysto administracyjnej. W ten sposób produkowana jest bezużyteczna praca, a obciążenie „nieproducentami” utrzymywanymi przez pracowników produkcyjnych wzrasta.
Co więcej, podtrzymywane są warunki społeczne, które są całkowicie niezgodne z komunistycznym braterstwem. System płac sprawia, że życie pracownika jest niepewne. Wypłata pensji pociąga za sobą możliwość zwolnienia pracownika przez urzędnika lub urzędników.
Tak długo, jak utrzymuje się system płac, każde przedsiębiorstwo produkcyjne musi być prowadzone na zasadzie płacowej. Dlatego będzie dążyć do zatrudniania jak najmniejszej liczby pracowników, aby wydawać mniej na płace. Będzie również dążyć do zwolnienia mniej wydajnego pracownika, który stając się bezrobotnym, staje się mniej wydajny. W ten sposób rośnie klasa bezrobotnych.
Istnienie systemu płac prawie nieuchronnie prowadzi do nierównych płac; nadgodzin, premii, wyższych wynagrodzeń za pracę wymagającą specjalnych kwalifikacji. Różnice klasowe to wyłącznie różnice w wykształceniu, komforcie materialnym i środowisku.
Kupowanie i sprzedawanie przez rząd otwiera drzwi do oficjalnej korupcji. Aby temu zapobiec, tworzone są stanowiska z wysokimi pensjami, tak aby osoby je zajmujące miały zbyt wiele do stracenia, aby kradzież i złodziejstwo były warte zachodu.
Sylvia Pankhurst
Artykuł został opublikowany w piśmie One Big Union Bulletin, numer z 2 sierpnia 1923 r.